Sekcja II IV (Φ11)
Główne wskazania kliniczne stosowania systemu mocowania zewnętrznego
Złamanie otwarte II lub III stopnia
Poważne złamania kręgosłupa i sąsiadujących złamań stawów
Zainfekowany brak zrostu
Uraz więzadła – tymczasowe mostkowanie i stabilizacja stawu
Szybka stabilizacja I stopnia uszkodzeń tkanek miękkich i złamań pacjentów
Zespolenie złamania zamkniętego z poważnym uszkodzeniem tkanek miękkich (powstające uszkodzenie tkanek miękkich, oparzenie, choroba skóry)
Mocowanie kostki 11 mm
Mocowanie łokcia 11 mm
Mocowanie kości udowej 11 mm
Mocowanie miednicy 11 mm
Inne wskazania systemu mocowania zewnętrznego:
Artrodeza i osteotomia
Korekta ustawienia osi ciała i złej długości ciała
Komplikacje związane z systemem mocowania zewnętrznego:
Zakażenie otworu na śrubę
Poluzowanie śruby Scanz
Promień mocowania 11 mm
Światło serwisowe
Mocowanie kości piszczelowej 11mm
Historia fiksacji zewnętrznej
Powszechnie uważa się, że zewnętrzne urządzenie stabilizujące wynalezione przez Lambotte'a w 1902 roku jest pierwszym „prawdziwym stabilizatorem”.W Ameryce proces ten rozpoczął w 1897 r. Clayton Parkhill ze swoim „zaciskiem kostnym”.Zarówno Parkhill, jak i Lambotte zaobserwowali, że metalowe szpilki wszczepiane w kość są wyjątkowo dobrze tolerowane przez organizm.
Stabilizatory zewnętrzne są często stosowane w przypadku ciężkich urazów, ponieważ pozwalają na szybką stabilizację, a jednocześnie umożliwiają dostęp do tkanek miękkich, które również mogą wymagać leczenia.Jest to szczególnie istotne w przypadku znacznych uszkodzeń skóry, mięśni, nerwów czy naczyń krwionośnych.
Można zastosować zewnętrzne urządzenie stabilizujące, aby ustabilizować i wyrównać złamane kości.Urządzenie można regulować zewnętrznie, aby zapewnić, że kości pozostaną w optymalnej pozycji podczas procesu gojenia.Urządzenie to jest powszechnie stosowane u dzieci oraz w przypadku uszkodzenia skóry nad złamaniem.